ดูเนื้อหารูปแบบไฟล์ PowerPoint คลิกที่นี่ 

คำสั่ง if คืออะไร

คำสั่ง if เป็นคำสั่งที่ใช้ควบคุมการทำงานของโปรแกรมที่เป็นพื้นฐานและง่ายที่สุด เราใช้คำสั่ง if เพื่อสร้างเงื่อนไขให้โปรแกรมทำงานตามที่เราต้องการเมื่อเงื่อนไขนั้นตรงกับที่เรากำหนด เช่น การตรวจสอบค่าในตัวแปรกับตัวดำเนินการประเภทต่างๆ

ตัวดำเนินการ ในภาษา Python

ตัวดำเนินการ (Operators) คือกลุ่มของเครื่องหมายหรือสัญลักษณ์ที่ใช้ทำงานเหมือนกับฟังก์ชัน แต่แตกต่างกันตรงไวยากรณ์หรือความหมายในการใช้งาน ในภาษา Python นั้นสนับสนุนตัวดำเนินการประเภทต่างๆ สำหรับการเขียนโปรแกรม เช่น ตัวดำเนินการ + เป็นตัวดำเนินการทางคณิตศาสตร์ที่ใช้สำหรับการบวกตัวเลขเข้าด้วยกัน หรือตัวดำเนินการ > เป็นตัวดำเนินการเพื่อให้เปรียบเทียบค่าสองค่า

หน่วยที่ 6 ชนิดข้อมูลในภาษาไพธอน

 ในภาษาไพธอนมีชนิดของข้อมูลอยู่หลายชนิดด้วยกัน โดยอาจแบ่งใหญ่ๆออกเป็น ๒ กลุ่มคือ ข้อมูลแบบเดี่ยว กับ ข้อมูลแบบกลุ่ม

ข้อมูลแบบเดี่ยวนั้นได้แก่ข้อมูลที่เป็นค่าตัวเลขต่างๆ ได้แก่ จำนวนเต็ม (int), จำนวนจริง (float) และจำนวนเชิงซ้อน (complex) นอกจากนี้ยังมีข้อมูลอีกชนิดหนึ่งซึ่งเก็บค่าความจริงเท็จทางตรรกศาสตร์ เรียกว่าบูล (bool)

ข้อมูลแบบกลุ่มนั้นได้แก่ข้อมูลที่เป็นสายอักขระ (str) และข้อมูลชนิดที่เป็นรายการของข้อมูลชนิดอื่นอีกที ได้แก่ ลิสต์ (list), ทูเพิล (tuple), ดิกชันนารี (dict), เซ็ต (set), เรนจ์ (range) เป็นต้น

ตัวแปร(variable)

การกำหนดตัวแปร เป็นการใช้ชื่อตัวแปรแทนตำแหน่งบนหน่วยความจำ สำหรับเก็บข้อมูลระหว่างการประมวลผล ซึ่งอาจเป็นข้อมูลนำเข้า ข้อมูลที่เกิดจากการดำเนินการหรือข้อมูลผลลัพธ์ การตั้งชื่อตัวแปร เป็นไปตามกฎเกณฑ์การตั้งชื่อของภาษาซี โดยชื่อที่เหมาะสม ควรจะสื่อความหมาย

หน่วยที่ 4 ภาษาโปรแกรม

มนุษย์เรารู้จักการใช้คอมพิวเตอร์มาช่วยแก้ปัญหาต่างๆ มานับร้อยปีแล้ว ซึ่งการสั่งให้คอมพิวเตอร์ทำงานนั้น จะต้องอาศัยภาษาโปรแกรมคอมพิวเตอร์ในการสั่งงาน โดยเป็นการเขียนคำสั่งด้วยเลข 0 และ 1 ซึ่งเข้าใจได้ยากมาก 

การเขียนโปรแกรมเพื่อแก้ปัญหานั้นไม่จำเป็นต้องใช้กับสถานการณ์ที่ซับซ้อนเสมอไปแต่ยังสามารถเขียนโปรแกรมเพื่อแก้ไขปัญหาในชีวิตประจำวันได้ เช่น นักเรียนอาจเขียนโปรแกรมเพื่อประมวลผลการฝากเงินออมทรัพย์ประจำวันของนักเรียนแทนที่จะต้องจดลงบนกระดาษ นักเรียนสามารถกลั่นกรองแนวคิดของตนเอง ออกแบบขั้นตอนวิธี และเขียนโปรแกรมเพื่อช่วยประมวลผล

หน่วยที่ 2 การเขียนผังงาน Flowchart และ Pseudo Code (ซูโดโค้ด)

ผังงาน  (Flowchart)  

อ่านเพิ่มเติม: หน่วยที่ 2 การเขียนผังงาน Flowchart และ Pseudo Code (ซูโดโค้ด)

• ฮิต: 3491

หน่วยที่ 3 ขั้นตอนการพัฒนาโปรแกรม

หน่วยที่ 1 หลักการเขียนโปรแกรมเบื้องต้น
การเขียนโปรแกรมคืออะไร
การเขียนโปรแกรม = การสั่งคำสั่งคอมพิวเตอร์
การเขียนโปรแกรมแท้จริงแล้วก็คือ การส่งคำสั่งให้กับคอมพิวเตอร์ทำงานให้กับเราโดยสั่งคำสั่งผ่าน "ภาษาคอมพิวเตอร์" เช่น Python โดยคำสั่งนั้นขึ้นอยู่กับการออกแบบ การกำหนดเงื่อนไข และขั้นตอนที่เรากำหนดขึ้นมาเอง

ดูเนื้อหารูปแบบไฟล์ PowerPoint คลิกที่นี่ 

คำสั่ง if คืออะไร

คำสั่ง if เป็นคำสั่งที่ใช้ควบคุมการทำงานของโปรแกรมที่เป็นพื้นฐานและง่ายที่สุด เราใช้คำสั่ง if เพื่อสร้างเงื่อนไขให้โปรแกรมทำงานตามที่เราต้องการเมื่อเงื่อนไขนั้นตรงกับที่เรากำหนด เช่น การตรวจสอบค่าในตัวแปรกับตัวดำเนินการประเภทต่างๆ คำสั่ง if จะทำงานเมื่อเงื่อนไขที่อยู่ด้านหลังเป็นจริงเท่านั้น หากเงื่อนไขด้านหลังคำสั่งเป็นเท็จ โปรแกรมจะข้ามไปทำงานในคำสั่งถัดไป นั่นคือคำสั่ง elif

คำสั่งวนซ้ำในภาษาไพธอน ในบทเรียนนี้เราจะมาเรียนรู้คำสั่ง while กันนะครับ
คำสั่ง while loop เป็นคำสั่งวนซ้ำที่ง่ายและพื้นฐานที่สุดในภาษา Python คำสั่ง while loop นั้นใช้ควบคุมโปรแกรมให้ทำงานบางอย่างซ้ำๆ ในขณะที่เงื่อนไขของลูปนั้นยังคงเป็นจริงอยู่ นี่เป็นรูปแบบของการใช้งานคำสั่ง while loop ในภาษา Python

while expression:
    # statements

ในรูปแบบการใช้งานคำสั่ง while loop นั้น เราสร้างลูปด้วยคำสั่ง while และตามด้วยการกำหนด expression ซึ่งเป็นเงื่อนไขที่จะให้โปรแกรมทำงาน ซึ่งโปรแกรมจะทำงานจนกว่าเงื่อนไขจะเป็น False และสิ้นสุดการทำงานของลูป ภายในบล็อคคำสั่ง while นั้นประกอบไปด้วยคำสั่งการทำงานของโปรแกรม ต่อไปมาดูตัวอย่างโปรแกรมนับเลขที่แสนคลาสสิคด้วยการใช้คำสั่ง while loop ในภาษา Python

มาดูตัวอย่างคำสั่งพร้อมคำอธิบายกันเถอะ

คำสั่งที่เขียน

num1=1;
while(num1<=200):
print(num1);
num1=num1+3;

number=50;
while(number>=15):
print(number);
number=number-2;

 
จากภาพจะมีโปรแกรม 2 โปรแกรมนั่นคือ Pro 1 กับ Pro2 อ้างอิงจากภาพ ชื่อโปรแกรมจะอยู่ฝั่งขวามือที่ครูเขียนปีกกาคร่อมไว้ และมีเส้นประสีแดงๆที่ครูขีดด้วยมือ แบ่งแยกโปรแกรมออกจากกันไว้แล้ว ซึ่งโปรแกรม Pro 1 เป็นโปรแกรมนับเลขขึ้น  โปรแกรม Pro 2 เป็นโปรแกรมนับเลขถอยหลัง มาดูคำอธิบายทีละหมายเลขกัน
เริ่มจากโปรแกรม Pro 1 ก่อน ซึ่งคำสั่งใน Pro 1 มีดังนี้
num1=1;
while(num1<=200):
print(num1);
num1=num1+3;
โปรแกรมนี้ประกอบด้วย 4 บรรทัด แปลคำสั่งทีละคำสั่งได้ดังนี้
num1=1;  ประกาศตัวแปรชื่อว่า num1 ให้มีค่าเท่ากับ 1 ซึ่งเป็นค่าเริ่มต้นที่จะให้โปรแกรมนับเลขขึ้นจากตรงนี้ นั่นก็คือ นับเริ่มจากเลข 1 ขึ้นไป เราสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเลขนี้ได้ว่าอยากให้โปรแกรมนับเลขจากเลขอะไร
while(num1<=200): 
คำสั่ง while คือจะสั่งให้โปรแกรมวนซ้ำตามเงื่อนไขที่อยู่ข้างในวงเล็บ นั่นคือเอาตัวแปร num1 มาวนซ้ำจนกว่าจะถึง 200 แสดงว่าโปรแกรมนี้จะนับเลขจากเลข 1 ไปจนถึง 200 
print(num1);  เป็นคำสั่งแสดงข้อความออกทางจอภาพ ในที่นี้คือคำสั่งแสดงตัวเลขในตัวแปร num1 ออกมาในแต่ละรอบที่วนซ้ำ
num1=num1+3;  คำสั่งบรรทัดนี้เป็นการกำหนดให้เพิ่มค่าให้กับตัวแปร num1 ว่าจะให้นับเลขขึ้นทีละเท่าไหร่ สังเกตุเครื่องหมาย + คือการให้เพิ่มค่าขึ้น ถ้าใส่เลข 1 โปรแกรมก็จะนับเลข 1  2 3 4 5 6 .... ขึ้นทีละ 1 แต่ในภาพเป็นการนับเลข 1-200 นับขึ้นทีละ 3 เมื่อรันโปรแกรมจะได้ดังภาพ

จากภาพโปรแกรมจะนับขึ้นทีละ 3 ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะถึง 200 ตามเงื่อนไขในคำสั่ง while แต่เนื่องจากผลรันเยอะ ครูจึงเอาผลรันมาแค่หน้าเดียวเป็นตัวอย่าง

ต่อด้วยโปรแกรม Pro 2 เลย คำสั่งใน Pro 2 มีดังนี้
number=50;
while(number>=15):
print(number);
number=number-2;
อธิบายคำสั่งทีละบรรทัดได้ดังนี้ 

number=50;  ประกาศตัวแปรชื่อว่า number ให้มีค่าเท่ากับ 50 คือกำหนดให้โปรแกรมเริ่มนับเลขถอยหลังจากเลข 50
while(number>=15): คำสั่ง while คือจะสั่งให้โปรแกรมวนซ้ำตามเงื่อนไขที่อยู่ข้างในวงเล็บ นั่นคือเอาตัวแปร number มาวนซ้ำจนกว่าจะถึง 15 แสดงว่าโปรแกรมนี้จะนับเลขถอยหลังจากเลข 50 ไปจนถึง 15
print(number); แสดงค่าข้อมูลในตัวแปร number ออกมาในแต่ละรอบที่วนซ้ำ
number=number-2; คำสั่งบรรทัดนี้เป็นการกำหนดให้ลดค่าให้กับตัวแปร number ว่าจะให้นับเลขถอยหลังลงทีละเท่าไหร่ สังเกตุเครื่องหมายลบ -  คือการให้ลดค่าตัวแปร number ลง ถ้าใส่เลข 1 โปรแกรมก็จะนับเลขถอยหลังลงทีละ 1 แต่ในภาพเป็นการนับเลขถอยหลังจาก 50 - 15  นับถอยหลังลงทีละ 2 เมื่อรันโปรแกรมจะได้ดังภาพ

ตัวดำเนินการ ในภาษา Python

ตัวดำเนินการ (Operators) คือกลุ่มของเครื่องหมายหรือสัญลักษณ์ที่ใช้ทำงานเหมือนกับฟังก์ชัน แต่แตกต่างกันตรงไวยากรณ์หรือความหมายในการใช้งาน ในภาษา Python นั้นสนับสนุนตัวดำเนินการประเภทต่างๆ สำหรับการเขียนโปรแกรม เช่น ตัวดำเนินการ + เป็นตัวดำเนินการทางคณิตศาสตร์ที่ใช้สำหรับการบวกตัวเลขเข้าด้วยกัน หรือตัวดำเนินการ > เป็นตัวดำเนินการเพื่อให้เปรียบเทียบค่าสองค่า

การรับข้อมูลนำเข้าในภาษาไพธอน จะใช้คำสั่ง input ดังแสดงตัวอย่างในภาพ

คัดลอกคำสั่งต่อไปนี้ไปวางใน Python IDLE แล้วลองรันคำสั่งดูสิ

name=input("กรุณากรอกชื่อ-สกุลของคุณ ");
score1=int(input("กรุณากรอกคะแนนกลางภาค "));
score2=int(input("กรุณากรอกคะแนนปลายภาค "));
total=int(score1+score2);
print(total);
print("คะแนนรวมของคุณคือ",total);
print("คะแนนรวมของคุณ ",name,"คือ ",total);

คำอธิบายโปรแกรม

คำสั่ง input ในภาษาไพธอนเป็นคำสั่งรับค่าข้อมูลจากผู้ใช้ทางคีย์บอร์ด ถ้ามีคำสั่ง input โปรแกรมจะรอให้ผู้ใช้กรอกข้อมูลเข้ามา ซึ่งจากคำสั่งด้านบนที่แสดงในภาพ เป็นการรับข้อมูล ชื่อ-สกุล คะแนนกลางภาค คะแนนปลายภาค เข้ามาจากผู้ใช้ แล้วนำไปคำนวณ จากนั้นแสดงผลการคำนวณออกทางจอภาพในรูปแบบต่างๆ รายละเอียดดังจะแสดงต่อไปนี้

name=input("กรุณากรอกชื่อ-สกุลของคุณ ");
name คือตัวแปรสำหรับเก็บค่าชื่อ-สกุลที่ผู้ใช้กรอกเข้ามา input คือคำสั่งรับค่าจากผู้ใช้ทางคีย์บอร์ด ถ้ามีคำสั่ง input โปรแกรมจะรอให้กรอกข้อมูลเข้ามาจึงจะทำคำสั่งถัดไป สุดท้ายคือ กรุณากรอกชื่อ-สกุลของคุณ เป็นคำอธิบายที่มีไว้แสดงให้ผู้ใช้ทราบว่า จะให้กรอกอะไรเข้ามา ถ้าไม่มีข้อความนี้ผู้ใช้จะไม่ทราบว่าจะต้องกรอกอะไรเข้ามา

score1=int(input("กรุณากรอกคะแนนกลางภาค "));
score2=int(input("กรุณากรอกคะแนนปลายภาค "));
score1, score2 คือตัวแปรสำหรับเก็บค่าคะแนนที่ผู้ใช้กรอกเข้ามา ซึ่งจะมีคะแนนกลางภาค และคะแนนปลายภาค int คือการแปลงข้อมูลที่ผู้ใช้กรอกเข้ามาไปเป็นตัวเลขจำนวนเต็ม input คือคำสั่งรับค่าข้อมูลจากผู้ใช้ทางคีย์บอร์ด และข้อความที่อยู่ในเครื่องหมาย "" คือคำอธิบายว่าให้ผู้ใช้ทราบว่าต้องกรอกอะไรเข้ามา

total=int(score1+score2);
total คือตัวแปรที่ประกาศขึ้นมาเพื่อเก็บข้อมูลที่ได้จากการคำนวณระหว่าง score1 บวกกันกับ score2 ซึ่งเป็นตัวแปรทั้งคู่ ส่วน int คือเป็นการแปลงค่าข้อมูลที่ได้จากการการคำนวณระหว่างตัวแปร score1 และ score2 แปลงไปเป็นตัวเลขจำนวนเต็มแล้วเก็บไว้ในตัวแปร total

print(total); แสดงผลการคำนวณในตัวแปร total ออกมาทางจอภาพ
print("คะแนนรวมของคุณคือ",total); แสดงผลการคำนวณในตัวแปร total ออกมาทางจอภาพเช่นเดียวกัน แต่จะมีข้อความว่า คะแนนรวมของคุณคือ แสดงขึ้นมาก่อนแล้วตามด้วยผลการคำนวณในตัวแปร total ตัวอย่างการแสดงผลเช่น   คะแนนรวมของคุณคือ 50
print("คะแนนรวมของคุณ ",name,"คือ ",total);  แสดงผลการคำนวณในตัวแปร total ออกมาทางจอภาพเช่นเดียวกัน แต่จะแสดงคำว่า คะแนนรวมของคุณ ตามด้วยตัวแปร name ซึ่งเก็บชื่อสกุล ตามด้วยคำว่า คือ และตามด้วยผลการคำนวณในตัวแปร total ตัวอย่างการแสดงผลเช่น สมมุติว่าเรากรอกข้อมูลเก็บในตัวแปร name=Teerapon  score1=25  score2=25 โปรแกรมจะแสดงผลดังนี้

คะแนนรวมของคุณ  Teerapon คือ 50 

นักเรียนสังเกตุไหมว่า ก่อนจบคำสั่งแต่ละคำสั่งจะมีเครื่องหมาย ; เซมิโคลอน ต่อท้ายทุกคำสั่ง เครื่องหมายนี้ เป็นเครื่องหมายจบคำสั่งแต่ละบรรทัดนั่นเอง หรือเป็นสัญลักษณ์ที่ใช้เพื่อระบุการจบคำสั่ง โดยทุกคำสั่งในโปรแกรมจะต้องปิดท้ายด้วยเครื่องหมาย ; เสมอ

ตัวแปรและชนิดข้อมูล

ตัวแปร คือ ชื่อที่ถูกกำหนดขึ้นเพื่อใช้เก็บค่าในหน่วยความจำสำหรับนำไปใช้งานในโปรแกรม ซึ่งอาจจะถูกใช้จากการรับข้อมูล เก็บค่าคงที่ ข้อความ หรือผลลัพธ์การทำงาน ในการกำหนดชื่อตัวแปรต้องเป็นชื่อที่ไม่ตรงกับคำสงวน ซึ่งคำสงวนจะกล่าวถึงในลำดับต่อไป

ตัวแปร ถ้าให้มองแบบเข้าใจง่าย ๆ ก็คือ ชื่อที่เราตั้งขึ้นมา ตั้งชื่อว่าอะไรก็ได้ ตั้งขึ้นมาเพื่อเอาไว้เก็บข้อมูลต่าง ๆ ในโปรแกรม ตัวอย่างชื่อที่ตั้งขึ้นมาเองเช่น name ตั้งขึ้นมาเพื่อเอาไว้เก็บชื่อ tel ชื่อตัวแปรที่กำหนดขึ้นมาเพื่อเก็บเบอร์โทร เป็นต้น 

หลักการตั้งชื่อตัวแปร

การตั้งชื่อตัวแปรไม่ใช่ว่าจะตั้งชื่ออย่างไรก็ได้ เพราะเราอาจเผลอไปตั้งชื่อตัวแปรที่ตรงกับคำสงวน ที่โปรแกรมห้ามตั้งซ้ำกับคำสงวนอยู่แล้ว อาจทำให้โปรแกรมที่เขียนเกิด Error ได้ หลักการตั้งชื่อตัวแปรที่ถูกต้องในภาษาไพธอนมีดังนี้

1. ขึ้นต้นด้วยตัวอักษรภาษาอังกฤษ แล้วตามด้วยตัวอักษรหรือตัวเลขใดๆก็ได้
2. ห้ามเว้นช่องว่าง และห้ามใช้สัญลักษณ์พิเศษนอกเหนือจาก underscore "_" เท่านั้น
3. ตัวอักษรของชื่อจะคำนึงถึงความแตกต่างระหว่างอักษรตัวพิมพ์ใหญ่กับตัวพิมพ์เล็ก
4. การตั้งชื่อมีข้อพึงระวังว่า จะต้องไม่้ซ้ำกับคำสงวน (Reserved word, Keyword)
5. ควรจะตั้งชื่อโดยให้ชื่อนั้นมีสื่อความหมายให้เข้ากับข้อมูล สามารถอ่านและเข้าใจได้
6. ห้ามใช้เครื่องหมายต่อไปนี้ในการตั้งชื่อตัวแปร !,@, #, $, %, ^, &, *, (, ), -, =, \, |, +, ~
7. ตัวแปรที่มีพิมพ์ใหญ่และตัวพิมพ์เล็กผสมกันจะมีความหมายต่างกัน กับตัวพิมพ์เล็กเพียงอย่างเดียว

 ตัวอย่างการตั้งชื่อตัวแปร
 

ชื่อตัวแปรเราจะกำหนดเป็นชื่ออะไรก็ได้ไม่บังคำ ขอเพียงอยู่ในกฏการตั้งชื่อตัวแปรดังที่กล่าวมาแล้ว และชื่อตัวแปรต้องไม่ตั้งซ้ำกับคำสงวนหรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าคำหลัก keyword ซึ่งคำสงวนคือคำสั่งของภาษาไพธอนที่สงวนไว้ใช้โดยเฉพาะ เราห้ามตั้งซ้ำกับคำสงวนเด็ดขาด คำสงวนมีดังนี้

วิธีการประกาศตัวแปรในภาษาไพธอนทำได้ดังนี้
ชื่อตัวแปร  = ค่าข้อมูลที่จะเก็บ  
number = 100;
เป็นการประกาศตัวแปรชื่อว่า number มีค่าข้อมูลเก็บไว้คือเลข 100

ชนิดข้อมูลของตัวแปร
เป็นการกำหนดประเภทข้อมูลของตัวแปรที่สร้างขึ้นมาว่า ข้อมูลนั้นมีลักษณะอย่างไร โดยชนิดข้อมูลที่มักจะใช้งานบ่อย ได่แก่ ข้อมูลชนิดตัวเลข จำนวนเต็ม จำนวนจริง อักขระ หรือข้อความ

  1.  ข้อมูลชนิดตัวอักษร (Character) คือ ข้อมูลที่เป็นรหัสแทนตัวอักษรหรือค่าอักขะ  
  2. ข้อมูลชนิดข้อความ(string) คือชนิดข้อมูลที่เก็บชุดตัวอักขะตั้งแต่ 2 ตัวขึ้นไป                                                              
  3. ข้อมูลชนิดจำนวนเต็ม (Integer)  คือข้อมูลที่เป็นเลขจำนวนเต็ม  ได้แก่ จำนวนเต็มบวก จำนวนเต็มลบ ศูนย์ ใช้พื้นที่ในการเก็บ 2 ไบต์                   
  4. ข้อมูลชนิดเลขทศนิยม (Float) คือข้อมูลที่เป็นเลขทศนิยม ขนาด 4 ไบต์   

โดยใน Python นั้นมีให้เราเลือกเก็บมากมาย แต่ก็จะมีเพียง 6 ประเภทที่เราจะได้ใช้งานกันบ่อย ๆ ดังต่อไปนี้

ตัวอย่างการประกาศตัวแปรในภาษาไพธอน
วิธีที่ 1 ประกาศตัวแปรแบบไม่ระบุชนิดข้อมูล
    num = 100; 
วิธีที่ 2 การประกาศตัวแปรแบบระบุชนิดข้อมูลลงไปด้วย
    num=int(100);  num คือชื่อตัวแปร  int คือชนิดข้อมูลชนิดจำนวนเต็ม ย่อมาจาก integer และ 100 ในวงเล็บคือค่าข้อมูลของตัวแปร num
เวลาเราประกาศตัวแปรในภาษาไพธอนเราจะประกาศวิธีไหนก็ได้ ระบุชนิดข้อมูลหรือไม่ระบุก็ได้ แต่หากต้องการใช้ค่าตัวเลขในตัวแปรเพื่อคำนวณให้แม่นยำ เราควรระบุชนิดข้อมูลเหมือนวิธีที่ 2 เพื่อให้ตัวแปลภาษาของไพธอนรู้ว่าข้อมูลที่อยู่ภายในตัวแปรเป็นข้อมูลตัวเลข เพราะหากไม่รุบุชนิดข้อมูลลงไป ตัวแปรภาษาไพธอนจะมองข้อมูลในตัวแปรเป็นตัวอักษร ถึงแม้เราจะพิมพ์ตัวเลขลงไปก็ตาม

ตัวอย่างการประกาศตัวแปรชนิดตัวอักษรในภาษาไพธอน
    name="Teerapon";
name คือชื่อตัวแปร Teerapon คือค่าข้อมูลชนิดตัวอักษร ซึ่งต้องระบุค่าข้อมูลภายในเครื่องหมาย "" 
หรือเราจะประกาศตัวแปรแบบระบุชนิดข้อมูลเข้าไปด้วยก็ได้ ตัวอย่างเช่น
    name=str("teerapon");
name คือชื่อตัวแปร str คือชนิดข้อมูลชนิดตัวอักษรหรือสายอักขระ ย่อมาจาก string และท้ายสุดคือ teerapon ที่อยู่ภายใต้เครื่องหมาย "" คือค่าข้อมูลของตัวแปร name ที่เราประกาศขึ้น ซึ่งจะเห็นได้ว่า ไพธอนมีความยืดหยุ่น เราจะระบุชนิดข้อมูล หรือไม่ระบุชนิดข้อมูลลงไป โปรแกรมก็รันได้เหมือนเดิม

Python IDLE คืออะไร
Python IDLE เป็นเครื่องมือเขียนโปรแกรมของ Python เอง ซึ่งสามารถดาวน์โหลดมาใช้งานได้ฟรี และมีการพัฒนา Version ใหม่ ๆ อย่างต่อเนื่อง ซึ่งในบทความนี้ได้จัดทำตอนพัฒนาถึงรุ่น 3.12.0 ในอนาคตอาจมีหน้าต่างหรือขั้นตอนการติดตั้งที่แตกต่างออกไป
เข้าไปดาวน์โหลด Python IDLE ได้ตามลิงค์ในหมายเลข 1 ที่ภาพด้านล่าง https://www.python.org/downloads/   คลิกเพื่อดาวน์โหลด เมื่อเข้าหน้าเว็บแล้วคลิกที่ Downloads ตามหมายเลข 2 และเลือกดาวน์โหลดในลิงค์ให้ตรงกับระบบปฏิบัติการที่ใช้อยู่ ในตัวอย่างที่จะแสดงต่อไปนี้ ผู้เขียนใช้ Windows 11 ในการติดตั้งใช้งาน ก็เลือกดาวน์โหลดสำหรับ Windows ตามหมายเลข 3 ในภาพด้านล่าง

จากนั้นเมื่อการดาวน์โหลดเสร็จสิ้น ให้เข้าไปยังโฟลเดอร์ Downloads ในเครื่องของเรา จะเจอไฟล์ตัวติดตั้ง Python ดังภาพด้านล่าง หมายเลข 4

ดับเบิลคลิกไฟล์ตัวติดตั้งที่ดาวน์โหลดมาตามภาพด้านล่าง หมายเลข5 แล้วคลิกเลือก Install Now ตามหมายเลข6

ให้รอจนกว่าการติดตั้งโปรแกรมจะเสร็จสมบูรณ์ 

เมื่อโปรแกรมติดตั้งครบ 100% ให้คลิกที่ปุ่ม Close ดังแสดงในภาพด้านล่าง หมายเลข 8

เพื่อทดสอบว่าการติดตั้งเสร็จสมบูรณ์ และโปรแกรมสามารถรันได้หรือไม่ ให้คลิกที่ปุ่ม Start หรือกดปุ่ม Windows ดังแสดงในภาพด้านล่าง หมายเลข 9 พิมพ์คำค้นหาชื่อโปรแกรมลงไปคำว่า idle ดังแสดงในหมายเลข 10 หากการติดตั้งสมบูรณ์เราจะเจอโปรแกรม Python IDLE ดังแสดงในหมายเลข 11 คลิกเพื่อเปิดโปรแกรม นอกจากนี้เรายังสามารถค้นหาโปรแกรมได้จากช่องค้นหาของ Windows ได้ แต่ปกติแล้วเมื่อเราคลิกปุ่ม Start ของ Windows ขึ้นมาเราสามารถพิมพ์คำค้นหาลงไปได้เลย Windows จะพาเราไปหน้าค้นหาอัตโนมัติ

เมื่อโปรแกรม Python IDLE ขึ้นมาแล้ว ลองพิมพ์คำสั่งตามภาพด้านล่างหมายเลข 12    print("Hello"); หากโปรแกรมแสดงคำว่า Hello ขึ้นมาตามหมายเลข 13 แสดงว่าโปรแกรมสามารถรันได้ปกติ

เป็นยังไงกันบ้างครับ การติดตั้งเพื่อใช้งาน Python IDLE ไม่ยากเลยใช่ไหมล่ะ ลำดับต่อจากนี้ไป จะเป็นการอธิบายเกี่ยวกับการใช้งาน Python IDLE เบื้องต้นนะครับ มาเริ่มกันเลย
การเขียนโปรแกรมใน Python IDLE นั้นโดยทั่วไปจะทำงานตามคำสั่งได้ใน 2 โหมด คือ
1. โหมดอิมมีเดียท (immediate mode) เป็นโหมดที่ผู้ใช้จะพิมพ์คำสั่งลงไปในส่วนที่เรียกว่าเชลล์ (shell) หรือคอนโซน (console) ทีละคำสั่ง และตัวแปลภาษาจะแปลคำสั่ง หากไม่มีข้อผิดพลาดจะทำงานตามคำสั่งดังกล่าวทันที แต่หากคำสั่งมีข้อผิดพลาด ก็จะแสดงข้อผิดพลาด (error message) แจ้งผู้ใช้งานทันทีเลย โหมดนี้อยู่ตรงไหนล่ะ โหมดนี้ก็คือหน้าแรกที่เราเห็นตอนเปิด Python IDLE ขึ้นมาแล้วเจอนั่นแหละคือโหมดอิมมีเดียทครับ ดูตัวอย่างได้จากภาพด้านบนที่มีหมายเลข 12 และ 13 เป็นตัวอย่างการเขียนโปรแกรมในโหมดอิมมีเดียท

2. โหมดสคริปต์ (script mode) ในโหมดนี้ผู้เขียนโปรแกรมต้องพิมพ์คำสั่งไพทอนหลายคำสั่งประกอบกันให้เป็นโปรแกรมที่สมบูรณ์ แล้วบันทึกเป็นไฟล์ไว้ก่อน เพื่อที่จะสั่งให้ตัวแปลภาษาไพทอนทำงานตามคำสั่งทั้งหมดในโปรแกรม ตั้งแต่คำสั่งแรกจนถึงคำสั่งสุดท้ายต่อเนื่องกันไป ถ้าหากต้องการตรวจสอบความถูกต้องของคำสั่งสามารถใช้โหมดอิมมีเดียทในการทดสอบได้ สงสัยไหมว่า โหมดนี้ อยู่ตรงไหน โหมดนี้คือโหมดที่กำลังจะแสดงให้ดูต่อไปนี้

ในรายวิชานี้ การเขียนโปรแกรมด้วย Python IDLE จะอธิบายเขียนในโหมดสคริปต์เป็นหลัก เพราะจะเขียนโปรแกรมให้เสร็จก่อน ค่อยรันคำสั่งทีเดียว การเข้าไปเขียนโปรแกรมในโหมดสคริปต์ ทำได้ดังนี้

การสร้างงานใหม่

1. สมมุติว่าตอนนี้เราเปิดโปรแกรม Python IDLE ขึ้นมาแล้ว เราจะเจอโหมดแรกในการเขียนโปรแกรมที่ชื่อว่าโหมดอิมมีเดียทใช่ไหมครับดังที่อธิบายไปแล้ว แต่ครูต้องการเขียนโปรแกรมในโหมดสคริปต์ ให้คลิกไปที่เมนู File (หมายเลข 1 ในภาพด้านล่าง) แล้วเลือก New File (หมายเลข 2) หรือกด Ctrl+N ที่คีย์บอร์ดก็ได้ จะสังเกตุว่าเราจะได้หน้าต่างเพิ่มขึ้นมาอีก 1 หน้าต่างเป็นหน้าขาวๆ ไม่มีอะไรเลย หน้าต่างขาว ๆ เปล่า ๆ (หมายเลข 3 ในภาพด้านล่าง) นี่แหละ คือหน้าต่างสำหรับเขียนโปรแกรมในโหมดสคริปต์ครับ ส่วนหน้าต่างที่ซ้อนอยู่ด้านหลังหน้าต่างขาว ๆ (หมายเลข 4 ในภาพด้านล่าง) คือโหมดอิมมีเดียทครับ ในขั้นตอนนี้เราสามารถปิดหน้าต่างโหมดอิมมีเดียท (หน้าต่างหมายเลข 4 ในภาพด้านล่าง) ปิดออกไปได้เลย หากเกะกะ หากว่าไม่เกะกะก็เปิดไว้ได้ เพราะเวลาเรารันโปรแกรม ยังไงหน้าต่างโหมดอิมมีเดียทก็ต้องแสดงขึ้นมาอีกเหมือนเดิม ทั้งสองโหมดน้ำ ทำงานร่วมกันตามหลักการที่ว่า เขียนโปรแกรมในโหมดสคริปต์ เมื่อสั่งรันโปรแกรม โปรแกรมจะรันในโหมดอิมมีเดียท

การตั้งค่าโปรแกรมให้เหมาะสมกับสายตา

เมื่อทราบโหมดต่างๆ กันไปแล้ว ต่อไปเราจะมาเรียนรู้วิธีตั้งค่าขนาดอักษรและแบบอักษรให้อ่านง่ายสบายสายตากันเถอะ ดูภาพด้านล่างประกอบนะครับ ให้คลิกที่ Options (A) เลือก Confligure IDLE (B)

เลือกแบบอักษร Font (ลูกษรชี้ C) ตามที่ต้องการ เลือกขนาด Size (ลูกศรชี้ D) ที่ต้องการ จากนั้นกดปุ่ม OK เป็นอันเสร็จสิ้น

ทดสอบเขียนโปรแกรมแรกเพื่อลองรันคำสั่งโปรแกรม
ชื่อโปรแกรม : โปรแกรมแนะนำตัว

ลองเขียนคำสั่งต่อไปนี้เข้าไปในโปรแกรมดังตัวอย่างในภาพ

คำสั่งที่เขียนในภาพ
print("สวัสดีครับ ผมชื่อครูธีรพล");
print("นามสกุล ปะโสทะกัง");
print("โปรแกรมนี้เป็นโปรแกรมแรก เขียนเพื่อทดสอบเฉยๆนะครับ");
print(" A ");
print(" B ");

    จากคำสั่งที่กล่าวมา เป็นคำสั่งแสดงข้อความออกทางจอภาพ นั่นคือคำสั่ง print เราสามารถใส่ข้อความใด ๆ ลงไปตรงกลางในช่วงเครื่องหมาย " " ได้เลย จากภาพตัวอักษรที่เราใส่ถ้าคำสั่งถูกต้องตัวอักษรจะเป็นสีเขียว ใส่อักษร A ก็แสดงตัว A ออกมา ใส่ข้อความอะไรเข้าไปก็จะแสดงข้อความนั้นออกมาทางจอภาพ

การบันทึกโปรแกรม

เข้าไปที่เมนู File เลือก Save As... หรือ Save ซึ่งแตกต่างกันดังนี้
    Save คลิกกรณีที่เคยบันทึกงานไปแล้ว เมื่อมีการเขียนคำสั่งเพิ่มหรือแก้ไขคำสั่งเพิ่มเติม เราจะกดปุ่มนี้ งานที่แก้ไขจะบันทึกทับเข้าไปที่ไฟล์เดิมที่เราเคยบันทึกไปแล้ว หากว่าเราไม่เคยบันทึกงานเลยสักครั้ง เราสามารถใช้ Save เพื่อบันทึกงานใหม่ได้เช่นกัน ถ้าไม่เคยบันทึกเลยโปรแกรมจะแสดงหน้าต่างให้บันทึกไฟล์เหมือนกับการใช้คำสั่ง Save As...
    Save As... ใช้กรณีบันทึกงานเป็นครั้งแรก หรือกรณีที่ต้องการบันทึกงานเป็นชื่อไฟล์ใหม่ เช่น หากเราเขียนโปรแกรมครั้งแรกยังไม่เคยบันทึกเลย เราใช้เมนูนี้เพื่อบันทึกและตั้งชื่อไฟล์ใหม่ แต่ถ้าหากว่าเราเปิดไฟล์งานที่เคยบันทึกไปแล้วอยู่ หากเรามาคลิกเมนูนี้ จะเป็นการบันทึกงานไปเป็นชื่ออื่นที่เราต้องการ โปรแกรมจะแสดงหน้าต่างให้ตั้งชื่องานใหม่ดังแสดงในหมายเลข 3 ,4 และ 5

โปรแกรมจะแสดงหน้าต่างให้เลือกตั้งค่าการบันทึกงานดังแสดงในภาพด้านล่าง อธิบายรายละเอียดได้ดังต่อไปนี้
  หมายเลข 3 เลือกตำแหน่งที่ต้อการเก็บไฟล์โปรแกรมของเรา เลือกเก็บที่ Drive D หรือ Desktop ก็แล้วแต่สะดวก ในที่นี่ครูจะบันทึกไว้ที่ Desktop เพื่อให้หาเจอได้ง่าย แต่จะทำให้หน้าจอเรารกนิดหน่อย
  หมายเลข 4 เมื่อได้ตำแหน่งที่เก็บไฟล์ในหมายเลข 3 แล้ว ตรงหมายเลข 4 เป็นการกำหนดชื่อไฟล์โปรแกรม ตั้งชื่ออะไรก็ได้ที่เราจำได้ ทางที่ดีการตั้งชื่อควรสอดคล้องกับโปรแกรมที่เราเขียนด้วย เช่น โปรแกรมคำนวนภาษี อาจตั้งชื่อว่า program_vat โปรแกรมตัดเกรดตั้งชื่อว่า program_grader เป็นต้น
  หมายเลข 5 คลิกที่ปุ่ม Save เมื่อตั้งชื่อโปรแกรมแล้ว งานเราก็จะถูกบันทึกไว้ที่ตำแหน่งที่เราเลือกไว้ในหมายเลข 3 ครับ

การรันคำสั่งโปรแกรมที่เขียนเสร็จแล้วเพื่อทดสอบ

คลิกที่เมนู Run แล้วเลือก Run Module หรือกดปุ่ม F5 ที่คีย์บอร์ดโปรแกรมจะทำการรันคำสั่งที่เราเขียน

โปรแกรมจะรันคำสั่งตามที่เราเขียนตามภาพด้านล่าง ผลรันอยู่ฝั่งขวามือ หากว่าคำสั่งที่เราเขียนมีข้อผิดพลาด คำสั่งไม่ถูกต้อง ผลรันจะแสดงตัวหนังสือสีแดงแจ้งให้ทราบว่าต้องแก้ไขคำสั่งใหม่ จากภาพที่แสดงด้านล่าง โปรแกรมสามารถแสดงผลรันได้ตามปกติ แสดงว่าคำสั่งที่เขียนนั้นถูกต้อง

รู้จักภาษาไพธอนเบื้องต้น

 Python คืออะไร

แนวคิดเชิงคำนวณ (Computational thinking) เป็นกระบวนการวิเคราะห์ปัญหา เพื่อให้ได้แนวทางการหาคำตอบอย่างเป็นขั้นตอนที่สามารถนำไปปฏิบัติได้อย่างถูกต้อง ซึ่งเรียกว่า “อัลกอริทึม” 
     (Computational Thinking) คือ การสอนที่เน้นกระบวนการแก้ปัญหาในหลากหลายลักษณะ เช่น การจัดลำดับเชิงตรรกศาสตร์ การวิเคราะห์ข้อมูล โค้ดดิ้ง และการสร้างสรรค์วิธีแก้ปัญหาไปทีละขั้นทีละตอน(อัลกอริทึ่ม) รวมทั้งการย่อยปัญหาที่ช่วยให้รับมือกับปัญหาที่ซับซ้อนหรือมีลักษณะเป็นคำถามปลายเปิดได้อย่างเหมาะสม อีกทั้งยังรวมไปถึงการบูรณาการแนวคิดหรือทักษะแนวคิดเชิงคำนวณกับสาขาวิชาต่าง ๆเพื่อให้ผู้เรียนสามารถนำไปใช้แก้ปัญหาในสถานการณ์ต่าง ๆ ในชีวิตประจำวันได้

แนวคิดเชิงคำนวณ (Computational Thinking)  มีประโยชน์อย่างไร

แนวคิดเชิงคำนวณมีประโยชน์อย่างไร? 

ประโยชน์ของการสอนโดยใช้แนวคิดเชิงคํานวณคือ การให้ผู้เรียนมีวิธีคิดที่เกิดกระบวนการแก้ปัญหาโดยสามารถวิเคราะห์และคิดอย่างมีตรรกะ เป็นระบบและสร้างสรรค์ รวมทั้งสามารถนำวิธีคิดเชิงคำนวณไปปรับใช้แก้ไขปัญหาในสาขาวิชาต่าง ๆ ได้อย่างกว้างขวาง เป็นประโยชน์ในการต่อยอดองค์ความรู้ต่างๆต่อไป

กระบวนแนวคิดเชิงคำนวณ (Computational Thinking)

องค์ประกอบแนวคิดเชิงคํานวณที่สำคัญมีอยู่ 4 ส่วนที่สำคัญและเป็นหลักการพื้นฐานในการเรียนรู้แนวคิดเชิงคํานวณเพื่อให้เกิดการเข้าใจปัญหาและนำไปวิเคราะห์ด้วยวิธีที่เหมาะสม ซึ่งองค์ประกอบต่าง ๆ ที่สามารถกระตุ้นให้ผู้ศึกษาเกิดแนวคิดเชิงคำนวณได้มี ดังนี้

Decomposition (การย่อยปัญหา) 

การย่อยปัญหา หรือ decomposition คือ การทำให้ปัญหาที่ซับซ้อนย่อยออกเป็นส่วนเล็กๆ เพื่อให้ง่ายต่อการจัดการและแก้ปัญหา เช่น การเขียนโปรแกรมแยกเป็นส่วน ๆ แยกเป็นแพ็กเกจ แยกเป็นโมดูล หรือมองเป็น layer หรือการแบ่งปัญหาเมื่อจะแก้ไขอุปกรณ์ด้วยการแยกการทำงานแต่ละส่วนออกแล้วสังเกตและทดสอบการทำงานของแต่ละองค์ประกอบ จะทำให้เข้าใจได้ง่ายกว่าการวิเคราะห์จากระบบใหญ่ที่ซับซ้อน

ตัวอย่างเช่น ปัญหาคือ เราได้รับมอบหมายให้สร้างบ้าน 1 หลัง เมื่อฟังปัญหาแล้วมองว่า ยากมาก สร้างบ้านต้องทำยังไง จับต้นชนปลายไม่ถูก เมื่อเราวิเคราะห์ปัญหานี้แล้วว่าสามารถแยกออกเป็นส่วนย่อยได้ว่า บ้าน ประกอบด้วย ห้องนอน ห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น ห้องครัว ฯลฯ แล้วเราแบ่งงานออกแบบและสร้างไปทีละห้อง เมื่อทำเสร็จแล้วจะเห็นว่าเราได้ทำการสร้างบ้านได้แล้วนั่นเอง การบอกให้สร้างห้องนอน (และห้องอื่น ๆ) ฟังดูแล้วเรียบง่ายและซับซ้อนน้อยกว่าสร้างบ้านอย่างมาก

Pattern Recognition (การจดจำรูปแบบ)

การจดจำรูปแบบ หรือ pattern recognition คือ เมื่อเราย่อยปัญหาออกเป็นส่วนเล็ก ๆ ขั้นตอนต่อไปคือการหารูปแบบหรือลักษณะที่เหมือนกันของปัญหาเล็ก ๆ เหล่านั้นที่ถูกย่อยออกมา หากมีรูปแบบของปัญหาที่คล้ายกันสามารถนำวิธีการแก้ปัญหานั้นมาประยุกต์ใช้ และพิจารณารูปแบบปัญหาย่อยซึ่งอยู่ภายในปัญหาเดียวกันว่ามีส่วนใดที่เหมือนกัน เพื่อใช้วิธีการแก้ปัญหาเดียวกันได้ ทำให้จัดการกับปัญหาได้ง่ายขึ้น และส่งผลให้การทำงานมีประสิทธิภาพเพิ่มขึ้น

Abstraction (ความคิดด้านนามธรรม)

การคิดเชิงนามธรรม หรือ Abstraction คือ องค์ประกอบแนวคิดเชิงคํานวณที่เป็นกระบวนการคัดแยกคุณลักษณะที่สำคัญออกจากรายละเอียดปลีกย่อย ในปัญหาหรืองานที่กำลังพิจารณา เพื่อให้ได้ข้อมูลที่จำเป็นและเพียงพอในการแก้ปัญหา กล่าวอีกอย่างก็คือการแยกรายละเอียดที่สำคัญและจำเป็นต่อการแก้ปัญหาออกจากรายละเอียดที่ไม่จำเป็น ซึ่งรวมไปถึงการแทนกลุ่มของปัญหา ขั้นตอน หรือกระบวนการที่มีรายละเอียดปลีกย่อยหลายขั้นตอนด้วยขั้นตอนใหม่เพียงขั้นตอนเดียว

Algorithm Design (การออกแบบอัลกอริทึ่ม)

การออกแบบอัลกอริทึ่ม หรือ Algorithm Design คือ การพัฒนากระบวนการหาคำตอบให้เป็นขั้นตอนที่บุคคลหรือคอมพิวเตอร์สามารถนำไปปฏิบัติตามเพื่อแก้ปัญหาได้ อีกทั้งยังเป็นการพัฒนาแนวทางแก้ปัญหาอย่างเป็นขั้นเป็นตอน และจากนั้นดำเนินตามทีละขั้นตอนในการแก้ไขปัญหาอย่างเป็นระบบตามแผนที่วางไว้ 

ในการแก้ปัญหาแต่ละอย่างอาจไม่จำเป็นที่จะต้องใช้องค์ประกอบแนวคิดเชิงคำนวณอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือไม่จำเป็นที่จะต้องใช้องค์ประกอบทั้งหมด ทั้งนี้ทั้งนั้นอยู่ที่ปัญหาที่เราได้พบว่าควรจะแก้อย่างไร ควรใช้องค์ประกอบใดบ้างในการแก้ไขจึงจะเหมาะสมที่สุด เช่น หากเราประสบปัญหาว่ารถมีปัญหากลางทางขณะกำลังเดินทางไกล 

เราสามารถใช้องค์ประกอบการจดจำรูปแบบ เพื่อเทียบว่ารถของเราเคยเป็นแบบนี้มั้ย ถ้าเคยเป็นแล้วแก้ปัญหาอย่างไร หรือหากไม่เคยประสบด้วยตัวเองก็ต้องหาข้อมูลว่ามีใครเคยมีปัญหาแบบนี้และหาวิธีแก้ไขด้วยตนเองเบื้องต้น 

นอกจากนี้ยังสามารถใช้องค์ประกอบความคิดด้านนามธรรมได้โดยหาข้อมูลว่ารถของเรามีอาการแบบนี้เกิดจาก ส่วนไหนของรถมีปัญหา เราจึงจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปกับส่วนอื่นๆที่ไม่มีปัญหา

สรุปแนวคิดเชิงคำนวณ หลักการเรียนรู้รูปแบบใหม่

จากทั้งหมดที่กล่าวมาข้างต้นสามารถสรุปแนวคิดเชิงคำนวณ (Computational thinking) ได้ว่า เป็นพื้นฐานของการคิดแก้ปัญหาต่าง ๆ ที่สามารถนำไปประยุกต์ในการแก้ปัญหาในชีวิตประจำวัน โดยความท้าทายหลักของแนวคิดเชิงคำนวณอยู่ที่การออกแบบกระบวนการแก้ปัญหาที่คลุมเครือให้เป็นขั้นตอนที่ชัดเจนมากพอที่จะนำไปแก้ปัญหาได้ โดยส่วนใหญ่มักจะนำไปบูรณาการกับวิชา วิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ และเทคโนโลยี

โดยแนวคิดเชิงคํานวณ มีองค์ประกอบ 4 ส่วน ได้แก่ Decomposition (การย่อยปัญหา) Pattern Recognition (การจดจำรูปแบบ) Abstraction (ความคิดด้านนามธรรม) Algorithm Design (การออกแบบอัลกอริทึ่ม) ที่เป็นองค์ประกอบหลักในการแก้ไขปัญหาตามหลักการวิทยาการคำนวณ เพื่อให้ผู้เรียนสามารถนำไปประยุกต์ใช้ได้กับปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน

คำถามชวนคิด การเขียนโปรแกรมใช้หลักการใดของแนวคิดเชิงคำนวณ

หากเราจะมาตั้งคำถามให้ชวนคิดกันเล่นๆว่าการเขียนโปรแกรมใช้หลักการใดของแนวคิดเชิงคำนวณบ้าง ซึ่งการเขียนโปรแกรมนั้นเป็นตัวเลือกที่คนในยุคใหม่นี้เลือกที่จะฝึกให้เป็นทักษะติดตัวเพิ่มเติม เรียกได้ว่าเป็นตัวเลือกที่มาควบคู่กับการฝึกภาษาที่สามกันเลยทีเดียว เนื่องจากโลกในปัจจุบันมีนวัตกรรมและเทคโนโลยีที่เติบโตอย่างก้าวกระโดด ผู้คนยุคใหม่จึงเลือกที่จะฝึกการเรียนเขียนโปรแกรมหรือฝึกภาษาคอมพิวเตอร์กันนั่นเอง
ในคำตอบของคำถามที่ว่า การเขียนโปรแกรมใช้หลักการใดของแนวคิดเชิงคำนวณ? นั่นก็คือ การเขียนโปรแกรมนั้นใช้หลักการทุกอย่างของแนวคิดเชิงคำนวณ อีกทั้งยังจำเป็นที่จะต้องใช้องค์ประกอบต่างๆอย่างเป็นขั้นเป็นตอนเมื่อระบุปัญหาหรือตั้งโจทย์ได้แล้วนั้น ก็จะเริ่มเข้าสู่วิธีคิดโดยใช้แนวคิดเชิงคำนวณทันที

โดยเริ่มตั้งแต่การย่อยปัญหาต่าง ๆ จากปัญหาใหญ่ออกมา จากนั้นจึงมาวิเคราะห์ลักษณะและหาความเหมือนและต่างกันของแต่ละปัญหาย่อยซึ่งอยู่ในขั้นตอนของการจดจำรูปแบบ นำมาแยกรายละเอียดที่สำคัญและจำเป็นต่อการแก้ปัญหาออกจากรายละเอียดที่ไม่จำเป็นซึ่งเป็นขั้นตอนของการคิดเชิงนามธรรม และสุดท้ายคือการออกแบบอัลกอริทึ่ม หรือ Algorithm Design คือ การหาคำตอบให้เป็นขั้นตอนที่สามารถนำไปปฏิบัติตามเพื่อแก้ปัญหาได้

รู้จักอัลกอริทึมเบื้องต้น

ขอบคุณแหล่งที่มาเนื้อหา : https://codegeniusacademy.com/computational-thinking/